Sznaucer

Olala

Sznaucer miniaturowy

Pochodzenie rasy

Sznaucer miniaturowy pochodzi od małych psów o szorstkim owłosieniu, używanych do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich. Odznaczały się one dużą odwagą, czujnością i z pasją tępiły gryzonie. Początowo sznaucery miniaturowe i affenpinczery traktowane były jako jedna rasa. Był to duży błąd, gdyż affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, a sznaucer miniaturowy nie powinien ich mieć. Na jednej z wystaw kynolog Josef Berta odnalazł pewnego sznaucera miniaturowego i to właśnie on przyczynił się do oddzielenia tych ras.

Użytkowość

Pies towarzyszący, nadający się także do sportów jak agillity, frisbee, a także obedience.

Temperament

Sznaucer miniaturowy ma charakter sznaucera średniego z piętnem temperamentu i zachowania małego psa. Mimo swojej wielkości, należy go traktować tak jak jego większych pobratymców. Psy tej rasy bardzo mocno przywiązują się do swojego właściciela na zasadzie "ja jestem twój, ty jesteś mój i wara wszystim od ciebie!". Inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujna uwaga, czynią z niego doskonałego psa do domu, mogącego być psem do towarzystwa i "dzwoniem alarmowym". Może przebywać w ciasnych mieszkaniach.

Budowa
Sznaucery miniaturowe mają wszystkie cechy swoich mniejszych braci i powinny stanowić możliwie jak najdokładniejsze ich pomniejszenie. Miniatura powinna być pozbawiona defetów ras karłowatych takich jak kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa. Sznaucer miniaturowy powinien być zwartym, grubokościstym pieskiem. Nie może być to w żadnym wypadku pies kanapowy.

głowa: długa, mocna, stanowiąca połowę długości grzbietu. Czoło płaskie, guz potyliczny niewidoczny. Kufa długa, zakończona w formie ściętego klina. Stop wyraźnie zaznaczony. Kulista czaszka i krótka, spiczasta kufa są wadami.
oczy: jak najciemniejsze dla wszystkich umaszczeń, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
uzębienie: powinno być kompletne. Zgryz nożycowy. Zęby powinny być duże, białe i zdrowe. Zęby malutkie, źle wyształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
uszy: wysoko osadzone, załamane w połowie, w kształcie litery V, przylegające wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane - obecnie jest to zabronione.
Szata i umaszczenie

Składa się z miękiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy, gęsty, ani kręcony, ani nastroszony. Przy dotyku powinien lekko odstawać, jakby sprężynował. Włos powinien być twardy na całym ciele. Na kufie tworzy typową, twardą brodę, a nad oczami krzaczaste brwi. Wzorzec przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno - srebrne, "pieprz i sól" i białe.

Wymiary:

- wysokość w kłębie: suki i psy: 30-35 cm;

- waga: 5-8 kg.

Zdrowie

Ta rasa jest bardzo odporna na warunki pogodowe i wiele chorób. Zasadniczo nie występują u nich choroby wrodzone, ale jak już to bardzo rzadko. Czasem mogą chorować na choroby skóry, w starszym wieku na jaskrę.
Pielęgnacja

Sznaucera miniaturowego trzeba regularnie szczotkować i trymować. Kąpiel niezbyt często - tylko w razie potrzeby.

Tekst pochodzi z encyklopedii [link widoczny dla zalogowanych] POLECAM!!

Olala

Sznaucer olbrzym

Pochodzenie rasy i krótki rys historyczny
Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle olbrzymie.

Użytkowość
Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny).

Temperament
Odważny, rodzinny, niezawodny stróż i obrońca, który potrzebuje zdecydowanego podejścia.

Budowa
głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie
oczy: ciemnej barwy, owalne
uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem
ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Szata i umaszczenie
Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Wymiary
- wysokość w kłębie: suki: 60-65, psy: 65-70 cm;

- waga: ok.35 kg.

Utrzymanie
Konieczność systematycznego trymowania sierści.

Popularność w Polsce
Rasa popularna

Ciekawostki
Za oficjalną datę powstania rasy (wg E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.

Dla kogo?
Najlepszym właścicielem dla tego psa będzie osoba prowadząca aktywny styl życia, która miała już wcześniej kontaky z psami i będzie umiała wychować dość niezależnego sznaucera.

Tekst pochodzi z encyklopedii [link widoczny dla zalogowanych] POLECAM!!

Olala

Sznaucer średni
Pochodzenie rasy i krótki rys historyczny
Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać plagę myszy i szczurów w miastach. Zyskał uznanie, bo łatwo go było szkolić, a praca z nim należała do przyjemności.

Użytkowość
pies stróżujący i towarzyszący

Temperament
Energiczny i pojętny, niezawodny stróż i obrońca, wymaga jednak zdecydowanego podejścia.

Budowa
głowa: mocna, wydłużona, zwężająca się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa. Kufa ma kształt umiarkowanie ściętego klina
oczy: ciemnej barwy, owalne
uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Grzbiet krótki, lekko opadający ku tyłowi.
ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Szata i umaszczenie
Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęstsze umaszczenie to pieprz i sól, rzadziej całkowicie czarne. Białe plamy na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.

Wymiary
- wysokość w kłębie: suki i psy: 45-50 cm;

- waga: 14-20 kg.

Utrzymanie
Konieczność systematycznego trymowania sierści.

Tekst pochodzi z encyklopedii [link widoczny dla zalogowanych] POLECAM!!